تنهایی نمی توانم
اما حالا تکیه بر شانه های تو
بهترین پناه است،
برای تاختن به قلب سیاهی
و رسیدن به فردای سپید آرزوها

روزمرگی هایم رنگ باختند و حالا تنها زمان از تو گفتن و از تو نوشتن است نه چیز دیگر...
این قلبم است که من را به هر کجا می برد...این بار هم می خواهم همراهش بروم و مرا می برد به سوی تو...و اما آخر راه نامعلوم...همین بودنت مرا کافی ست...گرچه شکستی دیگر برایم گران است...روحم زخمی ست تو مرهم باش و تو نیز قبول کردی، همیشه یادت می ماند؟...بودنت مرا کافی ست...و بودن همیشگی مرهمی جاوید...با من بگو این خیالی بیهوده نیست... 

زمانی برای ما .

زمانی برای ما، روزی خواهد آمد،

روزی که زنجیرها گشوده می شوند، با نیروی شجاعتی زاییدهء عشقی آزاد و رها

زمانی برایی شکوفایی رؤیاهای چه بسیار انکار شدهءمان

وقتی نقاب از عشقی برمی داریم که امروز محکوم به پنهان کردنش هستیم

 زمانی برای ما، وقتی سر انجام پی می بریم،

به زندگی ارزشمندی که برای توست و از آن من

و با حضور عشقمان، از میان اشکها و خارو خسها،

با بردباری به پیش می رویم و با ا طمینان از همهء طوفانها می گزریم

زمانی برای ما، روزی خواهد رسید که دنیایی نو به رویمان آغوش می گشاید

دنیایی پر از درخشش امید برای تو و من

دنیایی پر از درخشش امید برای تو و من...........