دیدن عشق

آغاز دیدن

از خود عبور می کنم
                          -ساده تر از توقف های پیچیده _
وقتی شتاب سرسام آور زمان
مرا به درنگی هزار ساله می خواند
و ابهام خورشید گون حقیقت
در بلندترین شب های انتظار
                                     یقینی همیشگی ست.
حسی مرا نهیب می زند.
                             که شهد تلخ زیستن
                              در کام سال های بی تو
تکامل غربت شیرینی ست
که در فاصله ی شکیبایی من
از فراز ریشه
تا فرود غمگین تیشه ها
به آغاز رویش می انجامد
به آغاز دیدن
آغاز ماندن
و آغاز جاری شدن
در روزگار زخمی پایان خیز.
حسی مرا نهیب می زند
و من آرام ، آرام
                       در همهمه ی این جماعت درد آیین
                       در پیشگاه شادی شور آفرین عشق
                                                                           به نماز ایستاده ام.
چرا سکوت کنم ؟
چرا به باور ارتداد آینه ها
                                       در چشم غبار زدگان
و توهم کیفر آلود دیدن
                                  در نگاه تقدس فریبان
                                                                   از سپاس زیبایی باز بمانم ؟
چرا؟!
وقتی که تسبیح خوشبختی
در دست های اراده انسان می چرخد
و عشق
         سخاوت محض است
         و کرامت بی پایان
باید عبور کنم
باید عبور کنم
غمگین و شوق آگین
با جسارت تازه شدن
                              در آرامش عمیق رسیدن.
آری!
       باید عبور کنم از خود
                                       به اشتیاق هم نفسی با عشق
که تو آن سوی اسارت کسالت بار من 
    

رد پای ستاره

ای نگاه ساده بارانی
من سال های گم شده ام را
در تو دیدار کردم
سال های گم شدهی دلتنگ
سال های گم شده ای
                       که فراموش می شدم
وافسوس
چقدر ارزان رویای قاصدک ها را
به باد می فروختم
حالا ببار
         تا کویر سال های بی تو بودن را
                                              بارانی کنم .
بگذار تا تمام بغض های خسته ی خاموش
در پناه روشن شانه هایت بارور شوند
من از یک آسمان ترانه ی بی پرواز ، لبریزم
وسال هاست که در شب
                           به جستجوی ردپای ستاره می گردم. 

                                                    بر بلندای رهایی ایستاده ای.  

تجربه ی ندیدن

وقتی که چشم هایم
ندیدن را تجربه می کردند
دیدم چقدر در آینه تنها هستم
                              چقدر تنها
زمان می وزید
                وبرگ های طراوت را
                از شاخه های وجودم می چید
از بهار می خواندم
                    نه از دیروزها خبری بود
                    نه از فردا
وامروز ، آینه ای بود یا من ؟
                                نمی دانم
دست هایم از عطش می سوخت
دلم را مدام می باریدم
                       -شاید به اندازه ی هزار سال-
وتو
    بیش از هزاران هزار سال
                                  در من تکرار می شدی
وباید سکوت می کردم
باید در آینه تنها می ماندم
                             تا چشم هایم ندیدن را تجربه کند.