وقت رفتن

عشق فراموش شد

رفت و تو دل آدم ها خاموش شد

دیگر اثری از محبت نیست

دنیا تیره گشت و غم فراوان شد

خوشبختی دیده نمی شود در نگاه مردم

مهربانی پر کشید و تو آسمان ها گم شد

آخر لذت هوس شد

فرشته عشق مرد

خدا عصبی شد

عشق فراموش شد

زندگی غم به خود گرفت و خاموش شد

... ببینمت ...

بگذشت در فراق شبهای بی شمار

              هر شب در این امید که ببینمت .

                         نازم به بی نیازیت ای شوخ سنگدل

                                         هرگز نشد اسیر بی تمنا ببینمت .

منت پذیر قهر و عتاب توا^ءم  ولی

               می خواستم که بهتر از اینها ببینمت.

                            شب چون به چشم اهل جهان خواب

                                       می دود میل تو گرم در دل بی تاب می دود .

در پرده نهان دلم جای می کنی گویی

              به چشم خسته تنی خواب می دود .

                        می بوسمت به شوق و برون می شوم

                                  ز خویش چون شبنمی که برگل شاداب می دود.