تقدیر

ایستادن اجبار کوه بود
 

 

رفتن سرنوشت آب

 

افتادن تقدیر برگ

 

         و صبر پاداش آدمی......

 

پس بی هیچ چشم داشتی حراج محبت کنیم که همگی خاطره ایم.

اندکی عاشقانه تر زیر این باران بمان

اندکی عاشقانه تر زیر این باران بمان  

باز خواهم گشت!!!

حسرت دیده بی تاب تو بیمارم کرد 

آن نگاه نگرانت دل تبدار مرا خوابم کرد

بی جهت نیست که مست رخ زیبای تو ام

لب گلگون تو در دشت خزان آبم کرد

مستی ام جام نگاهی ز افق های تو بود

آه ،آن صورت مهتاب تو در خوابم کرد

شهر را از تب بیماری من جایی نیست 

راه گم کرده به دنبال تو آواره و ویرانم گرد

اشکم از دیده به گرمای نفسهای تو بود 

جام اندوه تو مرا همره و همرام کرد

به شوق تو...

همچون شبنم روی برگ درخت باغچه ی خانمان

روزی آرام

در آرزوی دیدنت نشسته ام !

چشمان باطراوتم را با اشک های دلتنگی ام

پاک !

بر چهره ی زیبای تو دوخته ام !

پرنده ی زیبای من ،

ای ترانه ی زندگی ،

براستی با آن همه دلبستگی

با کدامین تاب و توان

دل از تو برکنم!!!

دوباره باز خواهم گشت

نمی دانم چه هنگام٬از کدامین راه

ولی یکبار دیگر باز خواهم گشت

و چشمان تو را با نور خواهم شست

به دیوار حریم عشق یکبار دگر٬من تکیه خواهم کرد

رسوم عشق ورزی را دوباره زنده خواهم کرد

به نام عشق و زیبایی٬دوباره خطبه خواهم خواند

تقدیم به تمام عشاق و دردمندانی که در راه عشق فنا شدن