دروغ...

چه زیبا! گفتم دوستت دارم !چه صادقانه پذیرفتی!
چه فریبنده ! آغوشم برایت باز شد !چه ابلهانه! با تو خوش بودم !
چه کودکانه ! همه چیزم شدی ! چه زود ! به خاطره یک کلمه مرا ترک کردی !
 چه ناجوانمردانه ! نیازمندت شدم ! چه حقیرانه! واژه غریبه خداحافظی به من آمد!
 چه بیرحمانه! من سوختم

دلم می گوید در برم هستی اکنون، در کنارم عقلم می گوید فرسنگ ها دوری

دلم می گوید چشم که فرو بندم در نظر آیی عقلم می گوید به عکست بنگرم

دلم می گوید نمی بایست می آمدم عقلم می گوید باید دور می شدیم تا آینده را بسازیم

دلم می گوید صبرم به پایان آمده عقلم میگوید صبر برای وصال یار شیرین است و پایان ناپذیر

دلم می گوید و عقلم می گوید، اما نمی دانم به کدام باید گوش فرا دهم نمی دانم...

و این منازعه هر روز و هر لحظه در وجود من جاریست

با هر ضربانی که قلبم میزند و خون را به سلول های خاکستری مغزم می رساند

این اختلاف به سراغم می آید که....

ای کاش یکی بود به این عقل می گفت:

اگر دل نبود جهان زیبا نبود کاش یکی بود می گفت...

کاش می شد صافی عقل را برداشت از سر راه دل

کاش جهان آنقدر پاک بود که بدون صافی عقل هم شکی وارد دل نمی شد

کاش فکر مردم بجای چشم به دلشان بود کاش