خدای من 

و را به دو گونه دوست می دارم

یکی به سائقه حب الوداد، دومی حب الهوی

یعنی محبت شخصی دلباخته و دیگری محبتی که تو شایسته آنی

حب الوداد من محبتی است که از هر کس باز ماندم وبه تو مشغول شدم ولی اثر محبتی که تو شایسته آنی این است که:

پرده ها را از برابرم کنار زنی تا رویت را ببینم، از این رو من نه در اینگونه محبت شایسته ستایشم و نه در آن نوع.

بلکه درهر دو نوع این توئی که سزاوار ستایشی 

رفت دلدار و غمش در دل غمخوار بماند

                                                  وز قفایش نگران دیده خونبار بماند

به شفا خانه لعل تو ارچه،رسید ولی

                                                دل زچشمت اثری داشت،که بیمار بماند

آن امیدیکه به خوابت نگرد، دیده نداشت

                                               ور شبی داشت،هم از چشم تو،بیدار بماند

جان ما گرچه به مقداربهای تو نبود

                                              بر سر دست گرفتیم و خریدار بماند

راز عشق تو که از خلق نهان می کردم

                                             گشت افسانه و بر سر هر بازار بماند

خانه دل ز غمت زیرو زبر گشت و در آن

                                            نیست جز نقش تو چیزی که به دیوار بماند 

بیمار دلی دارم و بهبود ندارم

                                 هر چند دوا،می کنمش،سود ندارد

دل سوخت تمام از غم و آهی نکشیدم

                                 آتش چو بر افروخته شد،دود ندارد 

تو را می شناسم و دوست میدارم

من به سادگی یک کف نان خشک

باورت می کنم.تو بزرگی آنگونه که در حوصله دریا نمی گنجی!!!!۱

حرف بزن با من که پروانه چشمانم در انتظار شکفتن لبان تست

تو را می شناسم ودوستت می دارم(سودی) 

لحظه ها ،عشق ها

لحظه هائی به جنس الماس

عشق هائی به رنگ سرخ  ،گذشتگان اینگونه بوده اند

اکنون لحظه ها بی قیمت

عشق ها بی رنگ

چهره ها مات و به رنگ گچ.

اگر دست هایم را بگیری شاید عشق رنگ بگیرد!

آیا به معجزه فکر نمیکنی؟

تقدیم به دوست خوبم ( سودی)