دلمو خوب سوزندی

                      

          تو اهل سوزاندن بمان شمع من

                                            و من پروانه تا حالای آمده!

                                                                       تا هنوز نیامده و تا همیشه دیر!

                                        برایت خواهم سوخت!

بین ما فاصله ای نیست به جز فراموشی ٬

تو را به یاد خواهم آورد. تو را به یاد خواهم داشت .

تو را هرشب در رویاهایم تکرار خواهم کرد و هر روز

 صبح که بر می خیزم گوشه لبم خنده است ٬

بین من و تو رازهای نگفته ایست  که

هرگز به کلام نخواهم آورد. 

 

می نویسم برای مهربانی که اگر روزی در دریای بی کران و آبی زندگی ظهور یابد.

قلب هر عاشق منتظری لبریز از شوق و شور می شود.

مهربانی که به یمن حضورش ٬جشن نور بر پا می گرددو

پرستوهای عاشق در اوج آسمان نیلگون بال می گشایند.

 نازنین ترین مخلوق ٬بدان به یمن حضورت به تمامی

 آستانه ها سجده شکر به در گاه خدا به جا خواهیم

 آورد . ما بی قرار آن لحظه عظیمیم که دیدگانمان به

 حضورت منور گردد.  

نیمه شب آواره و بی حس و حال  

نیمه شب آواره و بی حس و حال

         در سرم سودای جامی بی زوال

                 پرسه ای آغاز کردیم در خیال 

                              دل به یاد آورد ایام وصال

                                  از جدایی یک ؛ دو سالی میگذشت

                                          یک دو سال از عمر رفت و برنگشت

دل به یاد آورد اول بار را

         خاطرات اولین دیدار را

                 آن نظر بازیان ؛ اسرار را

                       آن دو چشم مست ؛ آهو وار را

                                    همچو رازی مبهم و سر بسته بود

چون من او از تکرار او هم خسته بود

                   آمد و هم آشیان شد با من او

                          همنشین و همزبان شد با من او

                                  خسته جان بودم که جان شد با من او

                                                            ناتوان بود ؛ توان شد با من او

                                                                    دامن اش شد خوابگاه خستگیم

این چنین آغاز شد دلبستگیم 

وای از آن شب زنده داری تا سحر

              وای از آن عمری که با او شد به سر

                             مست او بودم ز دنیا    بی خبر

                                   دم به دم این عشق شد بیشتر

                                               آمد و در خلوتم دمساز شد

                                                          گفتگو ها  بین  ما  آغاز شد 

گفتمش :

گفتمش : در عشق پا برجاست دل

            گر گشایی چشم دل زیباست دل

                     گر تو ذوالرقمان شوی دریاست دل

                                         بی تو شام بی فرداست دل

                                                     دل ز عشق روی تو حیران شده

                                                                     در پی عشق تو سر گردان شده 

گفت:

گفت در عشقت وفادارم بدان

         من تو را بس دوست میدارم بدان

                    شوق وصلت را بسر دارم بدان

                              چون تویی مخمور خمارم بدان

                                         با تو شادی میشود غمهای من

                                                         با تو زیبا میشود فردای من  

گفتمش:

عشقت به دل افزون شده

           دل ز جادوی رخت افسون شده

                        جز تو هر یادی به دل مدفون شده

                                               عالم ز زیباییت مجنون شده 

بر لبم :

 بر لبم بگذاشت یعنی خموش !

                                 طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش

در سرم جز عشق او سودا نبود

         بهر کس جز او در این دل جا نبود

                              دیده جز بروی او بینا نبود

                                   همچو عشق من هیچ گل زیبا نبود

                                                           خوبی او شهره آفاق بود

در نجابت در نکوهی آغ( سفید=بلند) بود 

آآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآه    روزگار

                روزگار اما   وفا   با   ما   نداشت

                           طاقت خوشبختی   ما  را نداشت

                                      پیش پای عشق   ما سنگی گذاشت

                                                 بی گمان از مرگ   ما   پروا نداشت

آخر قصه هجران بود و بس

                حسرت و رنج فراوان بود و بس

                              یار  ما  را از جدایی غم نبود

                                     در غمش مجنون عاشق کم نبود

                                                        بر سر پیمان خود محکم نبود

سهم من از عشق جز ما نبود

                                            جز   مـــــــــــــــــا  نبود

با من دیوانه پیمان ساده بست

      ساده هم آن عهد و پیمان را شکست

                         بی خبر پیمان یاری را گسست

                                 این خبر ناگاه پشتم را شکست

                                                آن کبوتر عاقبت از بند رفت

                                                      رفت و با دلدار دگر عهد بست 

با که گویم که او هم خون من است ؟؟؟

          خصم جان و تشنه خون من است؟؟؟

                           بخت بد بین وصل او قسمت نشد

                                      این گدا مشمول آن رحمت نشد!!!

                                                 آن طلا حاصل به این قیمت نشد؟؟؟

عاشقان را خوشدلی تقدیر نیست 

              با چنین تقدیر بد تدبیر نیست

                    از غم اش با   دود  و دم همدم شدم

                                    باده نوش غصه او من شدم

                                        مست و مخمور و خراب از غم شدم

ذره     ذره   آب گشتم کم شدم

                     آخر آتش زد   دل دیوانه را

                                 سوخت بی پروا   پر   پروانه را

عشق من :

عشق من از من گذشتی خوش گذر

                 بعد از این حتی تو اسمم را   نبر

                          خاطراتم را تو بیرون کن ز سر

                                    دیشب از کف رفت فردا را نگر                             

 

خر این یک بار   از من بشنو  پند

               بر من و بر روزگارم دل مبند

                      عاشقی را دیر فهمیدی چه سود

                                  عشق دیرین گسسته    تار  و پود

 

رچه آب رفته باز آید    به رود

                  ماهی   بیچاره   اما   مرده بود

                                             ماهی  بیچاره  اما ....................