آتش عشق

 همه دم آتش عشقت فزون گردید در جانم     

 ولی بی تو حدیث درد را گفتن به هر بیگانه نتوانم

نقاب از چهره بردار و مرا دیوانه تر گردان      

 که من سرمست از لعل و لب و چاه زنخدانم

مزن ای بلبل دیوانه دیگر ناله هجران    

 که من از دوری آن دلربا مست و غزلخوانم

چو خاشاکی فرو افتد به دست باد سنگیندل     

 به هر جا می برد اما زدامانت چگونه دست بنشانم

میفکن زلف خود بر باد ای دلدار سیمین تن         

  چو زلف تو به دست باد حیران و پریشانم

چو باد صبحدم هردم زند بر سبزه ها شانه         

  گرم باز آیی ای دلدار من هم کاکل افشانم

گریزان شد ز من شمع و گل و پروانه می دانی     

 که می سوزد پر پروانه ها را آتش جانم

نمی دانی که در هجرت چه ها شد بر سر این دل    

 همه دم در فراق روی جانان اشک ریزانم

غلامت گشت دل در عاشقی یکدم نظر بنما       

  که من در عاشقی همچون غلام شاه مردانم

چو طفلی بر سر کویت نشینم تا که باز آیی        

  که شاید گرد راهت باز بنشیند به دامانم

نشان شاهراهت از که پرسم یوسف زهرا     

  چرا چون خاک مادر گشته ای پنهان، نمی دانم

«سالکت» میزند هر دم زهجران تو داد از دل

  نظر بنما و بازآ با نگاهت مست گردانم