ساعت را کوک کن!

کوک کن ساعتِ خویش !   

             اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر

                          دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

 کوک کن ساعتِ خویش !

             که مـؤذّن ، شبِ پیـش

                          دسته گل داده به آب

                                 . . . و در آغوش سحر رفته به خواب

 کوک کن ساعتِ خویش !

             شاطری نیست در این شهرِ بزرگ

                                       که سحر برخیزد

                                    شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین

                                                        دیر برمی خیزند

 کوک کن ساعتِ خویش !

                      که سحر گاه کسی

                         بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّامی نیست

                             که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی

 کوک کن ساعتِ خویش !

             رفتگر مُرده و این کوچه دگر

                          خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

 کوک کن ساعتِ خویش !

             ماکیان ها همه مستِ خوابند

                          شهر هم . . .

                                 خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند

 کوک کن ساعتِ خویش !

             که در این شهر ، دگر مستی نیست

                  که تو وقتِ سحر ، آنگاه که از میکده برمی گردد

                            از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

 کوک کن ساعتِ خویش !

             اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،

                              و در این شهر سحرخیزی نیست

 

غم عشق

با بودن تو حال من اصلا خراب نیست
می خواهمت و بهتر از این انتخاب نیست

احساس می کنم که خدا قول داده است
دیگر در این جهان خبری از عذاب نیست

دیگر میان خاطره هامان ، از این به بعد
چیزی به اسم دلهره و اضطراب نیست

باور کن این خدا که خودش عاشقت کند
حتماً زیاد خشک و مقدس مآب نیست

پاشو بیا کمی بغلم کن ، ببوس، تا
باور کنم حضور تو ایندفعه خواب نیست

من را ببوس تا همه ی شهر پر شود
این اتفاق هر چه که باشد سراب نیست

دنیا سر جدایی ما شرط بسته است
اما دعای شوم کسی مستجاب نیست...
 

من تو او

من در اتاقم مطالعه می کنم

تو در اتاقت استراحت می کنی

او سر چهار راه آدامس می فروشد

 

من شام می خورم

تو رستوران می روی

او گرسنه است

 

من به ییلاق می روم

تو با دوستانت همه ی بعد از ظهر را قدم می زنید

او با دستمالش شیشه ی ماشین ها را تمییز می کند

 

من پول تو جیبی  پسرم را می دهم

تو  پول تو جیبی دخترت را می دهی

او ترازویش را در پیاده رو جلویش گذاشته و 10 تومنی هایش را نگاه می کند

 

من پدرم را دوست دارم

تو مادرت را بیش از هر کس دوست می داری

او پدرش معتاد است و مادرش در خانه ای کار میکند

 

پدر من مادرم را دوست دارد

پدر تو به مادرت عشق می ورزد

او پدر و مادرش از هم طلاق گرفته اند

 

من یک خواهر بزرگ تر و یک برادر کوچک تر دارم

تو یک برادر بزرگ تر و دو خواهر کوچک تر داری

او 6 برادر و 3 خواهر دارد

 

برادر من دانشگاه می رود

خواهر تو دبیرستانی است

او برادر هایش یا معتادند یا در زندان یا ...

 

من عاشق شده ام

تو می دانی عشق چیست

او تا کنون به هیچ چیز عاشقانه نگاه نکرده است

 

من آن لاین هستم

تو آن لاین هستی

او بی نان است

 

من از سیاست متنفرم

تو سیاست را دوست داری

او شکم سیر را بیشتر از سیاست دوست دارد

 

من تابستان را دوست دارم

تو بهار را و شکوفه ها را دوست داری

برای او تابستان و زمستان فرقی ندارند

 

من شب های داغ تابستانی را بی روانداز می خوابم

تو شب های سرد زمستان را با پتوی گرمت می خوابی

او در زمستان و تابستان فقط یک زیر انداز لازم دارد

 

شهر من زیبا نیست

شهر تو زیبا است و دوستش داری

شهر او را تلی از خاک بر جا مانده از زلزله است

 

تفریح من گوش دادن به موسیقی است

تفریح تو دیدن فیلمی است

تفریح او آب تنی در حوضچه ی وسط میدان است

 

من از زندگی ام راضی نیستم

تو زندگی ات را دوست داری و به خواسته هایت رسیده ای

برای او زندگی اجباری است بدون انتخاب

 

من او را دیده ام

تو او را دیده ای و تا کنون به زندگی او دقت نکرده ای

او برای ما آزمونی سنگین است

غریب

غریب آمده بودم غریب خواهم رفت
نچیده سیب به رویای سیب خواهم رفت

میان بوسه طنابی به دار می بافند
به گونه با گل سرخ فریب خواهم رفت

صدای خواب براحساس شهر می پیچید
وگفت با دل من بی نصیب خواهم رفت

ومرگ سهم تمام حیات حـّوا بود
اسیردست رسوم عجیب خواهم رفت

به شوق باغ پراز یاس های شهرقدیم
ازاین بهاردروغین نجیب خواهم رفت

اگرچه گریه براین شهرجرم زندان داشت
میان همهمه هاعن قریب خواهم رفت

زمان کوچ شد افسوس،دست من خالیست

غریب آمده بودم غریب خواهم رفت

غم عشق

برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست

گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست

 آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک

جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست

 این قافله از قافله سالار خراب است

اینجا خبر از پیش رو و باز پسی نیست

 تا آئینه رفتم که بگیرم خبر از خویش

دیدم که در آن آئینه هم جز تو کسی نیست

 من در پی خویشم ، به تو بر می خورم اما

آن سان شده ام گم که به من دسترسی نیست

 آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است

حیثیت این باغ منم ، خار و خسی نیست

 امروز که محتاج توام ، جای تو خالیست

فردا که می آیی به سراغم نفسی نیست

 در عشق خوشا مرگ که این بودن ناب است

وقتی همه ی بودن ما جز هوسی نیست

ه.ا.سایه

تنهایی

کسی دیگر نمی کوبد در این خانه متروکه ویران را

سی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم!!!

من شمع می سوزم  ودیگر هیچ چیز از من نمی ماند

من گریان ونالانم ومن تنهای تنهایم !!!

رون کلبه ی خاموش خویش اما

سی حال من غمگین نمی پرسد!!!

 من دریای پر اشکم که توفانی به دل دارم

رون سینه ی پرجوش خویش اما!!!

سی حال من تنها نمی پرسد

من چون تک درخت زرد پاییزم !!!

ه هر دم با نسیمی میشود برگی جدا از او

دیگر هیچی از من نمی ماند!!! 

فراموشی

چه زود فراموش شدم... 

_{چه زود فراموش شدم آن زمان که نگاهم از نگاهت دور شد ....
چه زود از یاد تو رفتم آنگاه که دستانم از دستان تو رها شد....
مقصد من در این راه عاشقی بیراهه بود این همه انتظار و دلتنگی بیهوده بود !
با اینکه دلتنگ هستم اما چاره ای جز تحملش ندارم ،خیلی خسته ام ،
راهی جز تنها ماندن ندارم !
چه زود قصه عشقمان به سر رسید اما آن مرد عاشق به عشقش نرسید !
چه زود آسمان زندگی ام ابری شد ، دلم برای آن آسمان آبی دلتنگ است ،
که با هم در اوج آن پرواز می کردیم و به عشق هم می خواندیم آواز زندگی را ...
آرزوی دلم تبدیل به رویا شد ، تنها ماندم و عشقم افسانه شد ...
چه زود رفتی و چشم به ستاره ای درخشان تر از من دوختی ،}

_{با اینکه کم نور بودم اما داشتم به پای عشقت می سوختم ،}
 

_{با اینکه برای خود کسی نبودم ،
اما آنگاه که با تو بودم برای خودم همه کس بودم !چه زود غروب آمد و دیگر طلوعی نیامد !هرچه به انتظار آمدنت نشستم نیامدی ، هرچه اشک ریختم کسی اشکهایم را پاک نکرد،
هرچه گوشه ای نشستم و زانو به بغل گرفتم}

_{کسی نیامد مرا در آغوش بگیرد و آرام کند .
خواستم بی خیال شوم ، بی خیالی مرا دیوانه کرد ،}

_{خواستم تنها باشم ، تنهایی مرا بیچاره کرد .
چه زود گذشت لحظه های با تو بودن ، چه دیر گذشت لحظه های دور از تو بودن}

_{و دیگر نگذشت آنگاه که تو رفتی و هیچ گاه نیامدی !باور داشته باش هنوز هم برای تو زنده ام ،}

_{هر گاه دیدی نیستم بدان که از عشقت مرده ام !
چه زود فراموش شدم آن زمان که دلم برایت خون شد ....
تازه می خواستم با آن رویاهای عاشقانه ای که در سر داشتم تو را خوشبخت کنم ،}

_{می خواستم عاشق ترین باشم ،}

_{برای تو بهترین باشم ،}

_{اما نمی دانستم دیگر جایی درقلبت ندارم ...}

_{چه زود فراموش شدم آن زمان که دیگر تو را ندیدم !}  

عشق

به ابد خواهم برد

^{من به درماندگی صخره و سنگ}

^{من به آوارگی ابر و نسیم}

^{من به سرگشتگی آهوی دشت}

<sup>من به تنهایی خود می مانم

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی گیسوان تو به یادم می آید</sup>

^{شعر چشمان تو را می خوانم}

^{چشم تو چشمه شوق}

<sup>چشم تو ژرف ترین راز وجود برگ بید است که با زمزمه جاریه باد تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

تو تماشا کن

که بهاری دیگر

پاورچین پاورچین

از دل تاریکی میگذرد

و تو در خوابی

 پرستو ها خوابند و تو می اندیشی

به بهاری دیگر

به یاری دیگر</sup>

<sup>اما برای من

نه بهاری

و نه یاری دیگر</sup>

<sup>- افسوس

من و تو  دور از هم می پوسیم

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است

دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

از سر این بام
این صحرا
این دریا
پر خواهم زد

خواهم مرد
 و غم تو این غم شیرین را

با خود به ابد خواهم برد</sup>

رد شدی ...

رد شد شبیه‌ رهگذری‌ باد، از درخت‌

آرام‌ سیبِ کوچکی‌ افتاد از درخت‌

افتاد پیشِ پای‌ تو، با اشتیاق‌ گفت:

ای‌ روستای‌ شعر تو آباد از درخت،

امسال‌ عشق‌ سهم‌ مرا داد از بهار

آیا بهار سهم‌ ترا داد، از درخت؟

امشب‌ دلم‌ شبیه‌ همان‌ سیب‌ تازه‌ است‌

سیبی‌ که‌ چید حضرت‌ فرهاد از درخت‌

کی‌ می‌شود که‌ سیب‌ غریبِ نگاه‌ من‌

با دستِ گرم‌ تو شود آزاد از درخت‌

چشمان‌ مهربان‌ تو پرباد از بهار

همواره‌ رهگذار تو پرباد از درخت‌

امروز آمدی‌ که‌ خداحافظی‌ کنی‌

آرام‌ سیب‌ کوچکی‌ افتاد از درخت!

چقدر....

چه قدر فاصله اینجاست بین آدمها

چه قدر عاطفه تنهاست بین آدمها

کسی به حال شقایق دلش نمی سوزد

و او هنوز شکوفاست بین آدمها

کسی به نیت دل ها دعا نمی خواند

غروب زمزمه پیداست بین آدمها

چه می شود همه از جنس آسمان باشیم

طلوع عشق چه زیباست بین آدمها

تمام پنجره ها بی قرار بارانند

چه قدر خشکی و صحراست بین آدمها

به خاطر تو سرودم چرا که تنها تو

دلت به وسعت دریاست بین آدمها

سال ها

سالها رفت و هنوز

یک نفر نیست بپرسد از من

صبح تا نیمه ی شب منتظری

همه جا می نگری

گاه با ماه سخن می گویی

گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی

راستی گمشده ات کیست؟

کجاست؟

صدفی در دریا است؟

نوری از روزنه فرداهاست

یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست...؟

که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟

همدردی

بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی

آهنگ اشتیاق دلی درد مند را

شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق

آزار این رمیده ی سر در کمند را

بگذار سر به سینه ی من تا بگویمت

اندوه چیست، عشق کدامست، غم کجاست

بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان

عمریست در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم، آنچنان که اگر بینمت به کام

خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من

ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو آسمان آبی آرامو روشنی

من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم

با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند  صبح

بگذار تا بنوشمت ای چشمه ی شراب

بیمار خنده های توام ، بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی ، گرم تر بتاب

امشب که نهم برسر. قرآنِ تو را تا صبح،

امشب سرآن دارم . تا با تو سخن گویم راه تو بپویم من . اسرار تو راجویم

امشب به درت خواهم . تاصبح همی کوبم تا خود به درآئی زان . عطرت به صفا بویم

امشب زغمم تاصبح . حرف دل خود گویم پیمانه به پیش آری . تا باز کنی رویم

امشب زمیت نوشم . تا مست کند آن می، من را که گنه کردم . بسیار مدد جویم

امشب به سرم می زن . بی خود ز خودم گردان زیرا که ز رویت من . بسیار شرم رویم

امشب به درت کوبم . تا بازکنی در را می کوبم و می خواهم . دست از گنهم شویم

امشب در لطفت را . بگشا زبرم جانا مردانه تو را گویم . راهت به لقا پویم

امشب زمیت ساقی . مستم توچنان گردان تا بازشوم عبدت . کفران نشودخویم

امشب که نهم برسر. قرآن تو را تا صبح، خواهم که به درگاهت . آشفته کنم مویم

امشب ز تو می خواهم . تاعفوکنی من را زین رو به درت تا صبح . خاک ازتوبه می سویم

امشب بپوشم جوشن . با خواندن نامت من یارب زبلاهایت . ایمن بنما کویم!

بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود

گاهی نفس به تیزی شمشیر می شود

از هرچه زندگیست دلت سیر می شود

گویی به خواب بود جوانیمان گذشت
گاهی چه زود فرصتمان دیر می شود

کاری ندارم آنکه کجایی چه می کنی

بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود

یادم باشد....

یادم باشد....

یادم باشد حرفی نزنم که دلی بلرزد.

خطی ننویسم که آزار دهد کسی را.

یادم باشد که روز و روزگار خوش است

و تنها دل ما دل نیست

یادم باشد جواب کینه را تنهابا کمتر از مهر

و جواب دورنگی را با کمتر از صداقت ندهم

یادم باشد که در برابر فریاد ها سکوت کنم

وبرای سیاهی ها نور بپاشم

یادم باشد از چشمه درس خروش بگیرم

و از آسمان درس پاک زیستن

یادم باشد سنگ خیلی تنهاست

یادم باشد با سنگ هم لطیف رفتار کنم

مبادا دل تنگش بشکند

یادم باشد برای درس گرفتن و درس دادن به دنیا آمده ام

نه برای تکرار اشتباه گذشتگانم

یادم باشد زندگی را دوست بدارم.

با تشکر محمد جانبلاغی

تجربه

تنهایی

تنهایی هامو بعد از این با قلب کی قسمت کنم

واسه فراموش کردنت باید به چی عادت کنم

تو داری از من میگذری٬ من باید از تو بگذرم

چیزی نمی تونم بگم٬ باید بیفتی از سرم

بعد از تو باید با خودم٬ تنهای تنها سر کنم

یک عمر باید بگذره تا امشبو باور کنم