دوستت خواهم داشت

    ار عشق نفرت داشتم چون معنى عشق را نفهمیده بودم.اى عشق من

   تو در گوشه ى قلبم عشق آفریدى و این را بدان که شعله هاى آن تا ابد

   خاموش نخواهد شد و تا دنیا اینست

                         دوستت خواهم داشت

   در تاریکى هاى شب شمع خاموش بودم که دود نا امیدى از من بلند مى شد

   و پروانه ى پر شکسته اى که به آهنگ مرگ مى رقصیدم .

   گل پزمرده اى بودم که چیزِى از عشق و محبت نمى فهمیدم ولى

   با وجود تو روشنایى گرفتم و پروانه اى شدم که به دور تو مى گشتم و گل

   زیبایى شدم که عشق را از تو آموختم و بوى خوش محبت را از تو گرفتم و

   امید و آرزویى دارم که به وصال دیدنى خود برسم.

   روزگارى از عشق مى هراسیدم چون عاشق نبودم.

   روزگارى

   ولى امروز آن را مى فهمم و